آهای آیندگان، شما که از دل توفانی بیرون می‌جهید،
که ما را بلعیده است.وقتی از ضعف‌های ما حرف می‌زنید ،
یادتان باشد ،که از زمانه سخت ما هم چیزی بگویید.
به یاد آورید که ما بیش از کفش‌هامان کشور عوض کردیم،
و میدان‌های جنگ طبقاتی را با یأس پشت سر گذاشتیم،
آنجا که ستم بود و اعتراضی نبود.این را خوب می‌دانیم:
حتی نفرت از حقارت نیز،آدم را سنگدل می‌کند.

حتی خشم بر نابرابری هم،صدا را خشن می‌کند.
آخ، ما که خواستیم زمین را برای مهربانی مهیا کنیم،
خود نتوانستیم مهربان باشیم.اما شما وقتی به روزی رسیدید،
که انسان یاور انسان بود،درباره ما ،با رأفت داوری کنید.

بیشتر بخوانید: یادم بده چگونه قلب می‌میرد،و اشتیاق خودکشی می‌کند!

نویسنده: برتولت برشت 

زمان تبعید در دانمارک در سال ۱۹۳۹