بی هیچ نام می‌آیی
اما تمام نام‌های جهان باتوست
وقت ِ غروب،
نامت دلتنگی‌ست
وقتی شبانه چون روحی عریان می‌آیی،
نام تو وسوسه است
زیر ِ درخت سیب،
نامت حوّاست
و چون به ناگزیر
با اولین نفس که سَحَر می‌زند می‌گریزی،
نام گریزناکت،
رویاست…
شاعر : حسین منزوی
ارسال شده در ۲ اسفند ۱۴۰۰
کپی شد
لینک دوستان
0 نظرات
از سراسر وب
مطالب مرتبط
درونم جانوری هست،چنگ می‌اندازد بر قلبم
۹ اسفند ۱۴۰۰
برای شناخت تو زاده شدم،تا نام ترا فریاد کنم
۹ اسفند ۱۴۰۰
هرچه زمان می‌گذرد بیشتر رنگ می‌بازند،شناخته نمی‌شوند
۹ اسفند ۱۴۰۰
اما اگر خودش هم با او پایین کشیده می‌شد،چه؟
۹ اسفند ۱۴۰۰
صورتک های ملال‌آور مقوایی تباه شده از آفتاب
۹ اسفند ۱۴۰۰
دَری برای باز کردن نیست،پنجره‌ای برای دیدن نیست
۹ اسفند ۱۴۰۰
کلام من است،آنچه بر زبان رودخانه جاریست
۸ اسفند ۱۴۰۰
دیدگاه ها