دکلِ ماه پوسیده و بادبان مچاله شده
مرغ دریایی مستانه بازبال می‌رود بر آب
چارسوی سنگین اسکله ذغال شده
بیشه‌ها در تاریکی خم می‌شوند
بیرون بر پله‌ها. سپیده دم می‌کوبد و می‌کوبد بر
دروازه‌های خارا سنگی دریا و جرقه می‌زند خورشید
در جوار جهان . خدایان تابستانی با نفس‌تنگی
در دود دریا کورمال می‌روند.
شعر دکلِ ماه پوسیده و بادبان مچاله شده
بیشتر بخوانید: هیچکس نمی‌خواهد گریه کند
شاعر:توماس ترانسترومر
مترجم:خلیل پاکنیا
ارسال شده در ۱۱ خرداد ۱۳۹۹
کپی شد
لینک دوستان
0 نظرات
از سراسر وب
مطالب مرتبط
درونم جانوری هست،چنگ می‌اندازد بر قلبم
۹ اسفند ۱۴۰۰
برای شناخت تو زاده شدم،تا نام ترا فریاد کنم
۹ اسفند ۱۴۰۰
هرچه زمان می‌گذرد بیشتر رنگ می‌بازند،شناخته نمی‌شوند
۹ اسفند ۱۴۰۰
اما اگر خودش هم با او پایین کشیده می‌شد،چه؟
۹ اسفند ۱۴۰۰
صورتک های ملال‌آور مقوایی تباه شده از آفتاب
۹ اسفند ۱۴۰۰
دَری برای باز کردن نیست،پنجره‌ای برای دیدن نیست
۹ اسفند ۱۴۰۰
جهان سراپا فرو می ریزد،تنها نخواهی ماند
۸ اسفند ۱۴۰۰
دیدگاه ها