درختی سوخت
دودش
شعری گریان برای باغ نوشت.
باغ که سوخت
دودش
داستانی بس غمگین برای کوه نوشت.
کوه که سوخت
دودش
قصیده‌ای اشک‌آلود برای روستا نوشت.
روستا که سوخت
دودش
نمایشنامه‌ای تراژیک برای شهر نوشت.
در شهر اما زنی بود
که زیبایی درخت و کوه و روستا و شهر را
یک جا در دل و قامتش داشت
آنگاه که به‌خاطر آزادی خودسوزی کرد
دودش
داستانی بی‌پایان
برای سراسرِ سرزمین نوشت…
شعر داستانی بی‌پایان برای سراسرِ سرزمین نوشت…
در ادامه بخوانید » در لابلای شب می‌لرزد،دریای ژرف،گنگ و قیرگون
شاعر » شیرکو بیکس
ارسال شده در ۲۶ خرداد ۱۳۹۹
کپی شد
لینک دوستان
0 نظرات
از سراسر وب
مطالب مرتبط
کسی تکانی به خودش نمی‌دهد،همگان فقط حضور دارند
۸ اسفند ۱۴۰۰
داستان کوتاه آغاباجی و هیچکاک
۲۸ بهمن ۱۴۰۰
معمای داستان آفرینش تا کجا ادامه دارد؟ 2022
۱۱ آبان ۱۴۰۰
دیدگاه ها