در سکوتت مُرده‌ها جابه‌جا می‌شوند

زمان مطالعه یک دقیقه

آن‌قدر به خودم گوش می‌دهم،که رودخانه‌یِ گِل‌آلود زلال می‌شود ،
کلمه‌ها برای بیرون‌آمدن بال‌بال می‌زنند،
پرنده‌ها تمامِ شاخه‌های دُور و برم را می‌گیرند.

کلمه‌ها چیزی می‌خواهند پرنده‌ها چیزی،و رودخانه آن‌قدر زلال شده ،
که عزیزترین مُـرده‌ات را بی‌صدا کنارت حس می‌کنی،
چشم‌هایت را می‌بندی ، حرف نمی‌زنی ، ساعت‌ها ،
این درکِ من از توست :
در سکوتت مُـرده‌ها جابه‌جا می‌شوند،
کسی که منم،اما کلمه تو با آن آمد،
طول می‌کشد،سکوتت طول می‌کشد،
آن‌قدر که پرنده‌ها به تمامِ بدنت نوک می‌زنند،
و چیزی می‌خواهند که تو را زجر می‌دهد،
از هیچ‌کس نتوانسته‌ام ، نمی‌توانم جدا شوم،
این درکِ من از ، من و توست .

به جاده‌ها نمی‌اندیشی ، به کشتی‌ها نمی‌اندیشی،
به فکرِ استخوان‌هایت در خاکی ،
استخوان‌هایی که بی‌شک آرام نخواهند شد،

من از سکوتِ تو بیرون می‌آیم ،
و می‌دانم آدم‌های زیادی در تو زجر می‌کشند،
و می‌دانم که رفته‌رفته،در این فرشِ کهنه،در این دودکشِ روبه‌رو،
در این درختِ باغ چه ریشه می‌کنی،و می‌دانم که تو سال‌هاست در من،
حرف نمی‌زنی،
حرف نمی‌زنی،
حرف نمی‌زنی.