چیزی در من می‌میرد،
هرقدر که زنده‌گی می‌کنم،

باد می‌آید و می‌رود،
چیزی به‌جا نمی‌گذارد،
مگر گذشتۀ خویش را،

گاهی فکر می‌کنم فقط در باد می‌توانی زنده باشی،
در گذشتۀ من،

انگار تمامِ آشیانه‌های پرنده‌گان،
پنجه‌های بازشدۀ مهربانِ دست‌های توست،
دست‌هایت را، برای پرنده‌‌ها، جاگذاشته‌ای،

ابرها فکرهای مرا به تو می‌پیوندد،
به همان دنیایی که در آن،
نه تو هستی و نه من،
که در آن، تنها، فکرهای سردشده‌مان می‌توانند،
همدیگر را ببوسند،
دنیای خیال نیز غنیمتی‌ست،
وقتی که می‌گویند تو مُرده‌ای،

تو کنار رفته‌ای از دنیا
به مرزهایی که شبیهِ غرق‌شدنِ دریا در دریاست
مثلِ این‌که همۀ حرف‌هایت را به گنجشک‌ها گفته‌ای
به جوانه‌ها
به درختان و سایه‌هاشان
به خوشه‌های گندم
تنها زمانی که می‌رسیدند و تَرَک برمی‌داشتند
فکر نمی‌کردی که می‌شود میانِ این‌همه چیز
دست‌ها و چشم‌های تو را پیدا کرد؟
فکر نمی‌کردی که صدای یک رودخانه
بتواند دلتنگیِ ماه و مرا یک‌جا بشوید و
بیاید به صداکردنِ تو؟

تو از آن سوی اگر،
انکار کنی زمان را،
ما به هم خواهیم پیوست.

فقط در باد می‌توانی زنده باشی

بیشتر بخوانید: در سکوتت مُرده‌ها جابه‌جا می‌شوند

شاعر :شهرام شیدایی