راوی مرگ جیمز نچوی عکاس جنگ،عکاسی را جدا از آنکه بتوان یک هنر قلمداد کرد، می تواند رسانه ای فراگیر و کاربردی در جهت تحت تاثیر دادن افکار عمومی به شمار آورد و عکاس خبری و مستندنگار، تنها هنرمندی است که در بطن حادثه و ماجرا قرار دارد. عکاس مستند براساس فلسفه فکری و نگاه عکاسانه اش، سوژه را قاب می بندد و تمامی تعریف و تمجیدها، نقدها و تفسیرها پس از ثبت عکس توسط تماشاگرها، کلکسیونرها و منتقدین نوشته می شود.

جیمز نچوی، عکاس معاصر آمریکایی که در تمامی محافل هنری و رسانه ای از وی به عنوان عکاس جنگ نام برده می شود، یکی از بهترین عکاسان مستند در ثبت مرگ به شمار می رود.

راوی مرگ-عکاس جنگ

نچوی، عمدتا با لنز “واید” که دارای زاویه دید بیشتری نسبت به سایر لنزها است عکاسی می کند. این لنز به عکاس این امکان را می دهد که به سوژه نزدیک تر شود و البته نچوی نیز شجاعت نزدیک شدن به شخصیت های درون قابش را دارد.
رابرت کاپا، عکاس بزرگ مستند می گوید:” اگر عکسهایتان خوب نیست چون به سوژه به اندازه کافی نزدیک‌ نمی شوید”.
نچوی، مرگ را به خوبی می شناسد و از جنازه ( در هر شرایطی) نمی هراسد. نچوی با دوربینش به آنها که روزی زنده بوده اند و اکنون مُرده اند؛ به آنها که اسلحه به دست دارند و زندگانی را نشانه رفته اند تا جانشان را بستانند، نزدیک می شود و هر چه نزدیک تر می شود، فاصله مان را به عنوان مخاطب با مرگ کمتر می کند.
نچوی، به دنبال چرایی و چگونگی مرگ، در جنگ، در حوادث طبیعی یا قحطی و بیماری نیست، بلکه این عکاس در همان قاب که می بندد، نتیجه و خروجی ماجرا را به مخاطب نشان می دهد.
دست مخاطب را می گیرد و با خود از سومالی به بوسنی، از هند به فلسطین و از مکزیک تا آفریقا می برد. کودکان در حال مرگ، گورهای دسته جمعی و تلنباری از مرگ را نشان مان می دهد و در گوشمان نجوا می کند، این همان‌ دنیای زیبایی است که فکرش را می کنید.
عکاسی مستند و علی الخصوص گرایش جنگ، سرشار از کلمات دردناکی ست که می توان در خوانش عکس، آنها را یک به یک یافت.

راوی مرگ-عکاس جنگ

راوی مرگ جیمز نچوی عکاس جنگ

در ادمه بخوانید: کاهن دنیای مدرن جوزف بویز