غروب هنگام
کوری و کری و لالی
چند ساعتی
روی نیمکت باغچه‌ای
استوار و شاد و خندان
نشسته بودند
آنکه کور بود با چشم آنکه کر بود می‌دید و
آنکه کر بود با گوش آنکه لال بود می‌شنید و
آن نیز که لال بود،
با جنبیدن لب هردوتایشان،
گفته‌ها را درک می‌کرد
هرسه نیز با هم
در یک زمان
سرمست عطر گل‌ها بودند
شعر کوری و کری و لالی چند ساعتی روی نیمکت باغچه
در ادامه بخوانید » مرد باورش نمی‌شد چشم روی هم نگذاشت آن شب
شاعر » شیرکو بیکس
ارسال شده در ۲۶ خرداد ۱۳۹۹
کپی شد
لینک دوستان
0 نظرات
از سراسر وب
مطالب مرتبط
برای شناخت تو زاده شدم،تا نام ترا فریاد کنم
۹ اسفند ۱۴۰۰
هرچه زمان می‌گذرد بیشتر رنگ می‌بازند،شناخته نمی‌شوند
۹ اسفند ۱۴۰۰
اما اگر خودش هم با او پایین کشیده می‌شد،چه؟
۹ اسفند ۱۴۰۰
صورتک های ملال‌آور مقوایی تباه شده از آفتاب
۹ اسفند ۱۴۰۰
دَری برای باز کردن نیست،پنجره‌ای برای دیدن نیست
۹ اسفند ۱۴۰۰
جهان سراپا فرو می ریزد،تنها نخواهی ماند
۸ اسفند ۱۴۰۰
خود بی‌خبرم،از این که چه می‌خوانم
۸ اسفند ۱۴۰۰
دیدگاه ها